مقیاس کلوین

همان طور که می دانیم، ایده ی " صفر مطلق " در نیمه ی دوم قرن 18 مطرح شد. در آن زمان " گیوم آمونتون " با انجام آزمایش های گوناگون دریافت که در حجم ثابت با کاهش دمای گاز، فشار آن به طور خطی کاهش می‌یابد و این روند، تا پایین ترین دماهایی که او می‌توانست ایجاد کند، ادامه یافت.

آمونتون نتیجه گرفت که در دمایی حدود 240- درجه ی سانتی گراد فشار گاز صفر می‌شود. 

از آن جایی که فشار منفی برای گاز معنا ندارد، نتیجه گرفت که این دما پایین ترین حد دما است و دمایی پایین تر از آن وجود ندارد. همین دما را " صفر مطلق " نامیدند و امروزه با تأیید نظریه ی آمونتون، این دما 16/273- درجه ی سانتی گراد می‌باشد.

مقیاس کلوین، مقیاسی برای دماست که صفر مطلق را به عنوان صفر برگزیده است و هر درجه ی آن 1 درجه ی سانتی گراد ( یا سلسیوس ) می‌باشد. اما صفر کلوین چگونه تعیین می‌شود؟

در واقع صفر کلوین دمایی نیست که بتوان به آن دست یافت. اما برای مشخص کردن شاخص مقیاس کلوین نقطه ی سه گانه ی آب را معادل 15/273 درجه ی کلوین در نظر می گیرند.

نقطه ی سه گانه ی آب، دمایی است که در آن آب در سه فاز جامد، مایع و گاز به طور هم زمان وجود دارد. و حدود صفر درجه ی سانتی گراد است.

البته تفاوت نقطه ی سه گانه با نقطه ی ذوب در این است که نقطه ی ذوب به فشار جو بستگی دارد. اما برای تعیین نقطه ی سه گانه، آب و یخ و بخار آب، در یک ظرف سر بسته قرار دارند و فشار جو هیچ تأثیری روی دمای این نقطه نمی گذلرد.

نویسنده: نازنین حسن نیا